Το χρυσό πουλί κ'οι κόκκοι που κουνιώνται

(Μια κωμικοτραγική ιστορία πόνου και ομοιοπαθητικής)

Υπάρχει ένα αρχαίο παραμύθι με ένα πουλί -τώρα κότα ήταν, χήνα ήταν, θα σας γελάσω- που γένναγε χρυσά αυγά, μέχρι που την παραπάχυνε το αφεντικό της και σταμάτησε να γεννάει. Εγώ δε θα σας πώ αυτό το παραμυθάκι, θα σας πώ ένα άλλο.
Σήμερα υπάρχει ένα άλλο πουλί, και συγκεκριμένα μια μακαρίτισσα χήνα, που γεννάει κάτι καλύτερο απο χρυσά αυγά: Είκοσι εκατομμύρια ζεστά-ζεστά δολλάρια, ήτοι κάπου δεκάξι με δεκαεφτά εκατομμύρια ευρώπουλα το χρόνο. Και αν το πουλί του παραμυθιού σταμάτησε να γεννάει όταν παραχόντρυνε η ηλιθιότητα του ιδιοκτήτη του, αυτό το πουλί που σας λέω γεννάει τόσο περισσότερο όσο αυξάνεται η ηλιθιότητα του κόσμου.
Να σας πώ λοιπόν πως έχει η υπόθεση.
Κάποτε, εκεί στα τέλη του δεκάτου όγδοου αιώνα, όταν ακόμα αυτό το έκτρωμα που λέγεται Διαφωτισμός δεν είχε εξαπλωθεί και ο κόσμος πίστευε ακόμα στις χρηστές αρχές της Πατρίδος, της Θρησκείας και της Αγίας Οικογενείας (εεεπ, τις "Επικίνδυνες σχέσεις" κρύφτες!) η Ιατρική περιοριζόταν στις προσευχές, στα ξόρκια και ότι πρακτική γνώση είχε γλιτώσει από τις πυρές της Αγίας και Δικαίου Ιεράς Εξέτασης, εξάγνισμένη και βαπτισμένη στα νάματα της αγίας Μεταφυσικής Σκέψεως (για να το πώ νεοταξιστί, στις περισσότερες των περιπτώσεων FUBAR). Το κλύσμα, η αφαίμαξη και τα δηλητήρια που δινόντουσαν με βάση κάποια αυθεντία της αρχαιότητας και με αλχημιστική λογική πολλές φορές αντί να σταματήσουν την αρρώστια βοηθούσαν τον ασθενή ν'αποδημήσει εις τόπον χλοερόν μια ώρα νωρίτερα.
Κάπου τότε προέκυψε ο Χάνεμαν, ένας γερμανός γιατρός. Καλό ανθρωπάκι κατα βάθος, πονούσε η ψυχή του να βλέπει τους αρρώστους να ταλαιπωρούνται από τα δηλητήρια και τις αφαιμάξεις. Έκατσε λοιπόν, μάλλον διάβασε τον Παράκελσο που χρησιμοποιούσε τη συμπαθητική μαγεία, "ο τρώσας και ιάσεται" και του άναψε λαμπάκι. Σκέφτηκε "Ρε, μπας και το όμοιο θεραπεύει το όμοιο;" Ίσως και να θυμήθηκε ότι όσοι περνάγανε μια φορά κάποιες αρρώστιες δεν τις ξαναπερνάγανε, όποτε σκέφτηκε "Ρε, μπάς και η μικρή αρρώστια διώχνει τη μεγάλη;" Για να μην τα πολυλογώ, του'φεξε ότι "άν διαλύσω πάρα πολύ κάποια ουσία που προκαλεί ένα σύμπτωμα, και τη δώσω σε κάποιον που το έχει, θα του περάσει".
Αμ έπος, αμ έργον, λοιπόν. Ο Χάνεμαν και οι μαθητές του μαζευόντουσαν, δοκιμάζανε διάφορες ουσίες, βλέπανε τι συμπτώματα τους προκαλούσανε και τα καταγράφανε σε κιτάπια, τα Materia Medica. Λατινικά δηλαδή, για να πειστούνε οι απανταχου ακαδημαϊκοί ότι κάνουμε επιστήμη και δεν παίζουμε με το πουλάκι μας (που θα παίξουμε σε λίγο, αλλά κάντε λίγη υπομονή και θα φτάσουμε και στο πουλάκι). Καθότι για να πάρουνε στα σοβαρά αυτό που κάνεις πρέπει να του δώσεις κι ένα σοβαροφανές, αρχαϊζον (έστω και βλαχοκαθαρευον στην ανάγκη) όνομα.
Και η φάση ήταν ότι δούλευε. Εντάξει, όχι ακριβώς, αλλά απο το να βλάψεις χειρότερα τον ασθενή με τις καυτηριάσεις, τις βδέλλες, τ'απανωτά κλύσματα και τα δηλητηριώδη καθαρτικά, καλύτερα να του δώσεις νεράκι του θεού και ν'αφήσεις την αρρώστια να κάνει τον κύκλο της. Αν μάλιστα ο έτσι το πιστεύει ότι το νεράκι που του έδωσες του κάνει καλό- άσε την ανακούφιση που θα νιώσει επειδή γλίτωσε την φλεβοτομή και το κλύσμα-, κάπου θα νιώσει καλύτερα - ίσως και να γίνει καλύτερα. Γνωστό το φαινόμενο, και το λέμε και επισήμως φαινόμενο Placebo*.

Και η ομοιοπαθητική προόδευσε, οχι ακριβώς όπως η κλασσική ιατρική που έμαθε από τα λάθη της και χρησιμοποίησε τα εργαλεία που της έδωσαν οι άλλες επιστήμες και τεχνολογίες**, αλλά χόντρυνε τα κιτάπια της και τα πορτοφόλια των ομοιοπαθητικών (αν πουλάς δέκα ευρώ τα δέκα κυβικά εκατοστά αποσταγμένο νεράκι, να δείς πως χοντραίνει το πορτοφόλι σου) Προστέθηκαν τέτοια θαυματουργά φάρμακα όπως το Lacryma Filia (τα δάκρυα ένος θλιμμένου κοριτσιού) ή το Flavus Irides (το κίτρινο φώς της ίριδας - πιάσ'τ'αυγό και κούρευτο, δηλαδή). Λίαν προσφάτως προστέθηκε και το Oscillococcinum που γιατρεύει τη γρίππη, τη σύφιλη και την ψωρίαση.
Κι εκεί είναι που μπαίνει το πουλί της ιστορίας μας.
Έτυχε λοιπόν, εκεί, στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, ένας ομοιοπαθητικός γιατρός, ο κύριος Roy να πάρει αίμα από έναν ασθενή που πέθαινε απο την ισπανική γρίππη. Τώρα δεν ξέρω, νά'ταν η κούραση που τον βάρεσε στο κεφάλι, να'παιρνε τίποτες ληγμένα, να'χε πάθει κανα σόκ, να κάνανε πουλάκια τα ματάκια του, ψέματα θα σας πώ -ούτε ήμουν εκεί, ούτ'έχω κόκκινο βρακί. Το θέμα είναι ότι την είδε, ή μάλλον τα είδε: κάτι μπαλάκια (κόκκοι) ανομοίου μεγέθους συνδεδεμένα που ταλαντωνόντουσαν και αλλάζανε μέγεθος: άλλοτε τα'βλεπε, άλλοτε δεν τα'βλεπε. και το θέμα είναι ότι τα έβλεπε μόνο αυτός, ή ήθελε να τα βλέπει. Και τα'βλεπε παντού: στα φύματα των φυματικών, στα συφιλιδικά έλκη, στο αίμα των ρευματικών, σε καρκινικούς όγκους... Κοντολογής, νόμισε ότι είδε το αίτιο πάσας νόσου και πάσας μαλακίας.
Κι επειδή το να τους λέει αυτούς τους κόκκους "μπαλάκια που κουνιώνται δεξιά κι αριστερά" αποφάσισε να τους δώσει ένα ωραίο λατινικό όνομα. Τι νομίζατε, μυρμήγκια βόσκαγε; Επιστήμη έκανε. Τα είπε λοιπόν oscillococci, όπερ σημαίνει ταλαντευόμενοι κόκκοι. και φυσικά έπρεπε να τους μαζέψει, να τους εκχυλίσει και ν'αραιώσει εις άπατον το εκχύλισμα του oscillococcus - ήτοι το oscillococcinum- για να θεραπεύσει το σύμπαν.
Και να λοιπόν πως ακριβώς μπαίνει το πουλί στην ιστορία. Για να κατασκευαστεί το oscillococcinum μιάς χρονιάς, ρίχνουμε σε ένα λίτρο μίγματος παγκρεατικού χυμού και γλυκόζης 15 γραμμάρια απο την καρδιά και 35 γραμμάρια από το συκώτι μιας φρεσκοσφαγμένης χήνας. Γιατί ειδικά καρδιά και συκώτι; Γιατί "Το συκώτι κατα τους Αρχαίους είναι η έδρα του πόνου(...) και στο συκώτι συμβαίνουν πρώτα οι παθολογικές μεταβολές του αίματος". (στον σύνδεσμο θα βρείτε την πλήρη ερμηνεία του κυρίου Roy. Καθώς λένε και οι κακοι και μυσαροί γιάνκηδες "you can't make this shit up"). Αυτό το αφήνουμε σαράντα μέρες να διαλυθεί και κατόπιν το ενεργοποιούμε δια της μεθόδου Κόρσακοφ, ήτοι: κοπανάμε μια φορά ένα δοχείο που περιέχει διάλυμα, το αδειάζουμε και το ξαναγεμίζουμε με απεσταγμένο νερό. Καθε επανάληψη ειναι και ένας βαθμός ενεργοποίησης. Στις διακόσιες φορές το διάλυμα έχει χτυπηθεί καλά κι έχει ενεργοποιηθεί, οπότε με το νεράκι που προέκυψε μουσκεύουμε δεξτρόζη και φτιάχνουμε χαπάκια.
Αυτά τα χαπάκια λοιπόν κάνουν θαύματα: Γιατρέυουν τη σύφιλη, τον καρκίνο, τη γρίππη, την ψωρίαση, την αγωνία της διαβητικής γυναίκας με καταρροή που εκδηλώνεται σαν αίσθημα μυρμηγκιάσματος στα άκρα της. Για την σεξουαλική ανικανότητα δεν ξέρω αν κάνει αλλά δεν αποκλείεται. Αν χρησιμοποιήσεις αρκετά μεγάλο δοχείο, μια χήνα φτάνει για να φτιάξεις την προμήθεια oscillococcinum μιας χρονιάς, ήτοι τα είκοσι εκατομμύρια ζεστά δολλαριάκια που λέγαμε.
Πρακτικές ηθικότατες δηλαδή, και όχι σαν αυτές των ανήθικων φαρμακοβιομηχανιών που κακοποιούν τα ζώα, ποτίζουν με χημικά τον κοσμάκη και μετακυλίουν στο κόστος του φαρμάκου το κόστος έρευνας. Αν πιστεύετε ότι είναι απατεωνία η πρακτική, είστε κακοήθεις αστοιχείωτοι και τσιράκια των πολυεθνικών και του κατεστημένου. Δηλαδή παντελώς απαράδεκτοι και ντροπή σας.

+βοήθειάμας+

Αφορμές:

Η είδηση ότι το Πανεπιστήμιο Αιγαίου θα οργανώσει τμήμα Ομοιοπαθητικής. Άντε και του χρόνου ν'ανοίξουν τμήματα Αστρολογίας, Ρέικι, Τετρατριχεκτομίας και Φαινομενολογίας του χτυπήματος της Επιγλωττίδας στη Δανική Πεολειχία (τα δύο τελευταία είναι © του Θείου Ουμπέρτο)

Η all time classic σειρά του J95 που είχε βγάλει πέρσι την είδηση στο τέταρτο μέρος της σειράς του. 1,2,3,4,5

Υ.Γ: Κωσταντίνα, μπορείς να το θεωρήσεις και ελαφρώς αργοπορημένο δωράκι (αν δεν είναι εντελώς απαράδεκτο)...


*μή μου πείτε ότι επειδή πιάνει σε ζώα και βρέφη η ομοιοπαθητική, δεν ισχύει το φαινόμενο placebo επειδή το ζώο ή το μωρό δεν καταλαβαίνουν. Μπορεί τα βρέφη και τα ζώα να μην καταλαβαίνουν τα λόγια, αλλά είναι πολύ πιο ευαίσθητα στα θετικά συναισθήματα και την ελπίδα του γονιού που βγαίνει απο τη γλώσσα του σώματος του. Αν ο γονιός πιστεύει ότι δίνει κάτι καλό στο μωρό (ή το "μωρό" κατοικίδιο) του, το μωρό θα το νιώσει- ίσως και καλύτερα από έναν ενήλικα θωρακισμένο από τη λογική.
**Μάλλον αδικώ εδώ την ομοιοπαθητική. Μπορεί να έχει γράψει τις σύγχρονες προόδους της επιστήμης εκεί που δεν πιάνει μελάνι (πίσω απ'τ'αυτί) αλλά τις ορολογίες της τις χρησιμοποιεί με τρόπο έως και γουστόζικο. Ειδικά το επίθετο "κβαντικός" είναι πολύ σικ τον τελευταίο καιρό στους κύκλους της εναλλακτικής τιποτεπαθητικής.