Le Roi Nicola

Μεγάαααλος πο(υ)λητικός όντως και ο λεβέντης ο Νικολά Σαρκοζύ/Σκατοζύ. Το ίνδαλμα του δάμαλου του μπουφανάτου και κάθε έλληνος Little Blue Football.

Και όλα κι όλα, εξαιρετικά υπερήφανη εθνική πολιτική, όπως όλοι οι δεξιοί οι αλλοιθωρίζοντες ακροδεξιά!

"Τρίζουμε τα δόντια στους μαυροπόδαρους φτωχοδιάβολους -τα μπάζα, τα racailles- που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Ναι, σε αυτούς μας παίρνει να πουλήσουμε μαγκιά, η νίκη μας εναντίον τους είναι σίγουρη. Ξερο ψωμί, δεκατρείς ώρες δουλειά κάθε μέρα, σύνταξη στα εβδομήντα και πλαστικό σημαιάκι. Τι το θέλεις το γεμάτο στομάχι, το ραχατλίκι και την εγωϊστική απαίτηση να έχεις δικό σου χρόνο και δικά σου ενδιαφέροντα; Ξέχνα τους εγωϊσμούς, η εθνική οικονομία σε χρειάζεται! Έχουμε πόλεμο οικονομικό και σε λίγο θα μπούμε σε πόλεμο κανονικό.

Βλέπετε ο φίλος μας, ο Μπους της Αμερικής, την ψάχνει για πόλεμο με το Ιράν. Κι εμείς θέλουμε να τα'χουμε καλά με το Μπους της Αμερικής. Τι να μιλάμε για ενωμένη, δυνατή Ευρώπη και τα κουρουφέξαλα; Μια χαψιά θα μας κάνουν οι γιάνκις. Εθνικά υπερήφανοι, ναι, αλλά όχι και να χάσουμε τις μπίζνες της ανοικοδόμησης. Δεν θα πάθει τίποτε η εθνική μας υπερηφάνια αν του καθαρίσουμε τα οπίσθια γλειπτικώς κι αν γίνουμε και λίγο γιουσουφάκια των καουμπόηδων. Εξάλλου έχουν και μερικές καλές ιδέες για το τι πρέπει να κάνουμε με τους μαυροπόδαρους... Εμείς, οι χριστιανοδημοκράτες πρέπει να τα βρίσκουμε μεταξύ μας, να μη μας φάνε οι άθεοι, αναρχοκομμουνιστές,διανοούμενοι διεθνιστούληδες - ξέρουμε εμείς απο δικού μας τι ζημιά μπορούν να κάνουν."

Κι αυτά λέει στον εαυτό του ο Σαρκοζύ, και οι δημοσιοκάφροι απανταχού παινεύουν το θαρρος του και την πολιτική του οξυδέρκεια. Ο κόκορας με τον αϊτό συμβασιλιάδες στο κοτέτσι - ποιός να το πίστευε;

Βέβαια, τη νύχτα, εκεί κατά τις δώδεκα, κάτι δεν τον αφήνει να κοιμηθεί τον μισοπατριώτη μας τον Νικολά. Κάτι σαν τρίξιμο, κάτι σαν κροτάλισμα κοκκάλων, κάτι σαν τις στροφές του κοιμισμένου που δεν μπορεί να βρεί ύπνο. Κάτι που έρχεται απο το νεκροταφείο όπου είναι θαμμένος ο Ντε Γκώλ. Και όταν καταφέρνει να κοιμηθεί, βλέπει την Μαριάν να τον κοιτά με το λερό σκουφάκι της στα χέρια και να λέει : "Πώς να το καθαρίσω; Πως να το φορέσω; Δοχείο νυχτός μου το'κανες και τίποτε δεν το ξεπλένει. Λέω να το ρίξω στην πυρά του ολοκαυτώματος που έρχεται."

Κ'ύστερα χάνεται η Μαριάν, και ο Νικολά μένει μόνος του στο δωμάτιο, που - έτσι όπως γίνεται στα όνειρα- έχει σκεπαστεί από αχλύ. Απέναντί του το μόνο καθαρό είναι ο καθρέφτης και τον κοιτάζει, ψάχνοντας να δεί ένα παρήγορο πρόσωπο στ'όνειρό του.

Και βλέπει, αντί γι'αυτό, το πρόσωπο ενός γέρου στρατιωτικού.