Κατά Γιανναρόχρηστου δεύτερο (και δεν θέλω ν'ασχοληθώ ξανά)

Δεν ξέρω πια τι νιώθω για τη Μαριέττα Γιαννακου πλέον. Από τη μία ήταν ένα απο τα πιό άσχημα πρόσωπα του δεξιού αυταρχισμού, αλλά απο την άλλη την είδα να παρακολουθεί τους Trocs-πράγμα που σημαίνει ότι μάλλον έχει ένα άλφα γούστο και κάπως ανοιχτό μυαλό.
Απο την άλλη ξέρω τι νιώθω για τον αρχιδιανοητή Γιανναρά. Αηδία. Ιδίως όταν σκέφτομαι ότι στην όψιμη μου εφηβεία τον συμπαθούσα και αυτόν και την ιδεολογία του και την γλώσσα του. Δεν μου έκοφτε, πίστευα κι εγώ τότε σαν το Σούτσο ότι "ιδεαι πλούσιαι πτωχα ενδεδυμέναι δεν είναι δι αιώνιον ζωήν προορισμέναι" και προτιμούσα τα πλούσια ντύματα ακόμα κι αν αυτά ντύνανε το απόλυτο κενό. Α,ναι, χρειάστηκε να νιώσω στη γλώσσα μου την ξινίλα της αγάπης των νεορθοδόξων, ν' ακούσω με τα ίδια μου τ'αυτιά το πόσο αφόρητα συμβατική ήταν η "απελευθερωμένη" ιδέα τους για τον έρωτα και να δω με πόση δουλοπρέπεια αντιμετώπιζαν το πνευματικό κατεστημένο αυτοί οι δήθεν αναρχοχριστιανοί για να ξεκολλήσω. Οταν είσαι σε νάρκη, χρειάζεσαι σφαλιάρα για να συνέλθεις - και μου ήρθε γερή...
Και σήμερα βλέπω έναν σφετεριστή της διανόησης, έναν άνθρωπο "φτωχών ιδεών, πλούσια ενδεδυμένων", κωλοκαθισμένο στην πανεπιστημιακή έδρα (τώρα θα μου πείτε εδώ έγινε καθηγήτρια η Παναγιωταρέα, ο Γιανναράς δε θα γινόταν;) να της κάνει επίθεση, όχι για την αυταρχική και άκαμπτη πολιτική της (που ας πούμε οτι το άξιζε), αλλά για τις θρησκευτικές της πεποιθήσεις και την υποτιθέμενη εθνική της μειοδοσία. Η γυναίκα δηλαδή δεν κρίνεται από το έργο της, αλλά από το τι πιστεύει ή δεν πιστεύει.
Κι εγώ η μαλάκω που νόμιζα ότι ο άνθρωπος που μου παρέχει υπηρεσίες, που διαχειρίζεται τα λεφτά μου ή τη ζωή μου ή που με καθοδηγεί πρέπει να κρίνεται από τ'αποτελέσματα και τον τρόπο εργασίας του. Κι εγώ η μαλάκω που θεωρούσα χειροτερο έγκλημα εναντίον της πατρίδας το πλιάτσικο των εισφορών που έδωσαν οι εργαζόμενοι για να πάρουν μια σύνταξη στα γεράματά τους παρά την έγκριση ενός βιβλίου ιστορίας που δεν στάζει αίμα και ελληνόψυχο ρατσισμό.
Μάλλον λάθος κάνω, τελικά δεν πρέπει να διαλέγω γιατρό/κόμμα εξουσιας/υδραυλικό/δάσκαλο με κριτήριο το αν κάνει καλά τη δουλειά του χωρίς να με κλέβει ή να με βλάπτει χειρότερα, αλλά από το πόσες φορές πάει στην εκκλησία και πόσους σταυρούς κάνει αμα πάει, το πόσες φορές φωνάζει "Ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η θρησκεία" (και προαιρετικά "Ζητώ η Νέα Δημοκρατία"), το πόσους Τούρκους/Αλβανούς/μη έλληνορθόδοξους γενικώς θέλει να φάει ωμούς, το πόσες περισπωμένες και ψιλοδασείες βάζει στα κείμενά του και το αν συνουσιάζεται ετεροφυλοφιλικώς στην ιεραποστολική στάση μόνο τις πενηνταδύο μέρες που επιτρέπεται απο την ορθόδοξον εκκλησίαν εις δόξαν του ορθόδοξου αγαπητικού έρωτος.*
Δεν γ4μ10μ4στ3 λέω γω(μεταφορικά, στο κυριολεκτικό ευχή είναι).
Αυτό είναι το ήθος που ευαγγελίζεται η νεορθοδοξία; Αστυνομία σκέψης και πίστης**; Ιδεολογική και θρησκευτική εθνοκάθαρση;
Ευχαριστώ, να μένει κύριε Γιανναρα.
Και άντε γραμμή σου.


Υ.Γ.: Όταν το δάχτυλο έδειχνε το φεγγάρι, ο Π&Α κοίταζε το δάχτυλο...


*Ανέκδοτο, όχι επιστημονικό δεδομένο: Έκανα μια φορά ένα πείραμα. Ρώτησα τρελό ορθόδοξο (μέλος του κόμματος του Ντρούπυ) κάποια στιγμή που το έφερε η συζήτηση "Ρε μεγάλε, αν είχες ένα φάκελο με εκατό χιλιάδες ευρώ να πάς στην τράπεζα ποιόν θα διάλεγες να τον πάει; Έναν χριστιανό οικογενειάρχη που έχει καταδίκες για κατάχρηση ή έναν τύπο που είναι εντάξει στις συναλλαγές του αλλά έχει παίξει σε πορνοταινίες στο παρελθόν;" "Φυσικά τον πρώτο, γιατί ο δεύτερος είναι εντελώς ανήθικος!" μου απάντησε.
Πήγα πάσο.
**Είχα σκοπό να μην φτάσω να θυμηθώ παλιά αμαρτήματα του Γιανναρά, αλλά δεν μπορώ να μην σκεφτώ το ότι οι φανατικοί Ισλαμιστές του Μπίν Λάντεν και οι Ταλιμπάν (που θαυμάζει ο λεγάμενος) έδρασαν πρώτα σαν αστυνομία πίστης, σκέψης και ηθικής και κατόπιν σαν τύρρανοι και σφαγείς ομοδόξων και αλλοδόξων.