Η ιστορία του Έαρνουρ (meta-blogging παραβολή)

Όσο κι αν έχω τα προβληματάκια μου με τον Τόλκιν, κάποιες ιστορίες του μου αρέσουν. Ήταν καλός παραμυθάς και όπως όλοι οι καλοί παραμυθάδες συχνά έπεφτε διάνα σε κάποια ζητήματα. Παρακολουθώντας τον blogοπόλεμο μεταξύ "δυτικοφρόνων" και "ανατολικοφρόνων"* μου ήρθε στο μυαλό η ιστορία του Έαρνουρ.

Ο Έαρνουρ της Μέσης Γής ήταν ο τελευταίος βασιλιάς της Γκόντορ. Ήταν γενναίος και δυνατός πολεμιστής και είχε σκορπίσει τις στρατιές του Βασιλιά του Άνγκμαρ (δεν ξέρω πως να το μεταφράσω - δεν έχω διαβάσει την ελληνική μετάφραση του βιβλίου), που ήταν ο δυνατότερος Νάζγκουλ. Ωστόσο, όσο κι αν σκόρπιζε τις υλικές στρατιές του Νάζγκουλ, τον ίδιο δεν μπορούσε να τον νικήσει, γιατί οι Νάζγκουλ δεν ήταν πια υλικά πλάσματα. Η λαγνεία τους για αθανασία και κυριαρχία και η πίστη τους στην ανωτερότητά τους και την ανωτερότητα του θεού τους, του Μέλκορ ή Μόργκορθ, και του επι γής εκπροσώπου του, του Σάουρον, είχαν αναλώσει τη σάρκα τους και είχαν καταστρέψει την επαφή τους με την γή. Ζούσαν σε έναν άλλο κόσμο, όπου οι νόμοι της φύσης και της λογικής δεν είχαν θέση. Όποιος πληγωνόταν απο το όπλο τους, έβρισκε την σύνδεσή του με την πραγματικότητα να διαλύεται και στο τέλος περνούσε στον παράλληλο κόσμο όπου ζούσαν.

Και η μάταια μάχη συνεχιζόταν. Του κάκου ο Έαρνουρ και οι σύμμαχοί του προσπαθούσαν να πολεμήσουν τον άυλο βασιλιά με υλικά όπλα. Ο Βασιλιάς πάντα τους ξέφευγε και τους λοιδωρούσε. Μάταια προσπαθούσε ο οικονόμος του Βασιλιά να πείσει το βασιλιά να μην παρασύρεται απο τις προκλήσεις. Ο βασιλιάς δεν τον άκουγε, πίστευε πως η δύναμη των όπλων του και η στρατηγική του αρκούσαν.

Κάποια μέρα, μετά από πολύ καιρό, ο Βασιλιάς του Άνγκμαρ προκάλεσε με ειρωνείες και τσουχτερά λόγια τον Έαρνουρ να έρθει να μονομαχήσει μαζί του. Ο Έαρνουρ έφυγε, χωρίς ν'ακούσει τις προειδοποιήσεις του οικονόμου του: δεν ήταν δυνατόν να πολεμήσει ένα πλάσμα που δεν ανήκε σε αυτό τον κόσμο με όπλα αυτού του κόσμου, ούτε ήταν δυνατό να επαφίεται στην τιμιότητά κάποιου που θεωρούσε ότι ήταν ο ευνοούμενος του Κυριάρχου του Κόσμου και άρα ότι θα στρέβλωνε τους κανόνες όπως τον συνέφεραν.

Φυσικά ο Έαρνουρ δε γύρισε. Τη μοίρα του δεν την έμαθε κανείς. Τον έκαναν κοψίδια τα όρκ; Τον έκανε δούλο του ο Βασιλιάς του Ανγκμαρ; Δεν είχε σημασία, ο Έαρνουρ είχε, έτσι κι αλλιώς ηττηθεί και καταστραφεί.

Οι Νάζγκουλ ηττήθηκαν πολύ αργότερα, όταν πέθανε το κέντρο της δύναμής τους. Ο Βασιλιάς του Άνγκμαρ καταστράφηκε όταν η γνώση του αδύνατου σημείου του αποκαλύφθηκε. Ωστόσο, ακόμα και τότε, όλοι γνώριζαν ότι η Μέση Γη ζούσε μια ανάπαυλα και ότι το σκοτάδι θα ξανασήκωνε κεφάλι...

*Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο αντικειμενικό. Όσοι διαβάζουν το blog μου ξέρουν ποια παράταξη με εκφράζει πιο πολύ. Συν τοις άλλοις, ακόμα και για προσωπικούς λόγους που θέλω να κρατήσω για μένα προς το παρόν, μόλις ακούω αναρχορθόδοξος/νεορθόδοξος/πατερικός ορθόδοξος, μου έρχεται αναγούλα.