Ο Κωμικοτραγικός Κώδικας Κωνσταντίνου (όχι του Μιχαλάκη, του αυτοκράτορα)

(πρέπει να τελειώσω αυτά τα ληγμένα, γιατί αρχίσανε και βγαίνουνε και σοβαρά προβλήματα υγείας τώρα τελευταία...)
Αφιερωμένο στην Κωνσταντίνα (ελπίζω να μη θιχτείς...), τον Κώστα στη Νέα Ζηλανδία και σε όποιον Κώστα η Ελένη γουστάρουν την πλάκα...

Γουίδ ρησπέκτ εντ ε τίπ οφ δε χάτ του Θείου Ισιδώρου (σας μερσώ θείε για τα μαθήματα), του J95 και του μακαρίτη του Ραφαηλίδη(τον οποίο κατάκλεψα).


Είναι κανόνας της φύσης τα μπάσταρδα να βγαίνουν ανθεκτικότερα και δυνατότερα απο τα καθαρόαιμα. Και ο Κωνσταντίνος, ο γιός του Κωνστάντιου ήταν μπάσταρδο. Επειδή όμως η χάι σοσάιετι της εποχής ήταν πλατωνική, άρα πίστευε ότι όλοι είμαστε παραφθαρμένα αντίγραφα ενός τέλειου αρχετύπου και άρα το καθαρόαιμο είναι καλύτερο απο το μπάσταρδο, η μαμά του Κωνσταντίνου, η Ελένη δήλωνε ότι ήταν Βρεττανή πριγκίπισσα (μάλλον επειδή ανάμεσα σε αυτούς που περνούσαν τα θηλυκά της οικογένειάς της μπορεί να βρέθηκε και κανένας Βρεττανός λεγεωνάριος).
Η Ελενάρα πάντως -σαν την παλιά συνονόματή της, την Ελένη της Τροίας και τη μελλοντική συνονόματή της, την Έλενα την Παπαρίζου- πρέπει να ήταν γκομουνάρα ολκής, αλλιώς ο Κώνσταντιος δεν θα γινόταν μαυρορεντίκολο των σκυλιών με τη διγαμία του, ούτε θα έριχνε νερό στο κρασί του για να τα βρει με μια Χριστιανή, τη στιγμή μάλιστα που είχε κάνει και κάτι διωγμους και είχε βοηθήσει και τον Διοκλητιανό. Όχι βέβαια πως του πρόσφερε και καμμιά σπουδαία βοήθεια, μόλις τρεις χιλιάδες χριστιανούς κατάφερε να καθαρίσει ο Διοκλητιανός εν συνόλω, που ήταν βέβαια ότι το καλύτερο είχαν καταφέρει ως τότε οι Αύγουστοι (τώρα βέβαια, δια της μεθόδου "τρεις που σ' έχω αντρα και τρεις που μ' έχεις έξι και τρείς του παιδιού εννιά" οι τρείς χιλιάδες έγιναν εκατομμύρια, εις δόξαν θεού πατρός, αμην!).

(ανοίγει μεγάλη και κακή παρένθεση)
Οι τότε χριστιανοί λοιπόν, ήταν για τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ότι είναι για τη σημερινή Αμερικανική Αυτοκρατορία οι σαηεντολόγοι -γι'αυτό άλλωστε και ο νυν χριστιανισμός φοβάται την σαηεντολογία όπως η γερασμένη στάρ φοβάται την νέα ενζενύ. Όπως οι σαηεντολόγοι σήμερα, έτσι και οι τότε χριστιανοί είχαν στη διάθεση τους έναν απίστευτο μηχανισμό προπαγάνδας και δημοσίων σχέσεων, θεωρούσαν ότι ήταν οι μόνοι που κατείχαν τη θρησκευτική αλήθεια ενώ όλες οι άλλες θρησκείες ήταν σατανική πλάνη, λάτρευαν σαν θεό τους τον ιδρυτή τους, του απέδιδαν κατορθώματα που ποτέ δεν έκανε και χτυπούσαν αδυσώπητα όποιον έκανε υπαινιγμούς για το παραφούσκωμα, οι περιουσίες των μελών τους πήγαιναν στην εκκλησία τους, όταν πήγαινε να τους χτυπήσει κανείς ξεσπούσαν σε ουρανομήκεις κραυγές για "θρησκευτική ελευθερία και ανοχή", απέρριπταν την επιστήμη και τη φιλοσοφία του καιρού τους και δίδασκαν στα κρυφά ότι όποιος δεν δεχόταν τη χριστιανική διδασκαλία ήταν χαμένο κορμί και κάτι λιγότερο απο άνθρωπος. Οι αυτοκράτορες προσπαθούσαν να χτυπήσουν τους Χριστιανούς όχι τόσο επειδή ήταν μια διαφορετική θρησκεία -απο διαφορετικές θρησκείες βρωμούσε η Αυτοκρατορία, κάθε θεός, θεά και θεόπουλο ήταν καλοδεχούμενα - αλλα επειδή είχαν την -βάσιμη- υποψία ότι οι Χριστιανοί όταν λέγανε "βασιλεία των ουρανών" εννοούσαν "βασιλεία επι της γης" (τι νομίζετε ότι σημαίνει το "ως εν ουρανώ και επι της γης";). Αλλά όπως η σαηεντολογία με τις επαφές της και τον πλούτο της καταφέρνει και επιζεί, έτσι και ο χριστιανισμός επιβίωνε και φούσκωνε, έχοντας σχεδόν κυριαρχήσει στις πάμπλουτες επαρχίες της Αιγύπτου και της Συρίας.

Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι ανάμεσα σε όλα τα ψώνια δεν βρέθηκαν και δυο-τρείς αξιοπρεπείς, μορφωμένοι και γενικώς εντάξει άνθρωποι όπως π.χ. ο Ωριγένης και ο Γαληνός.

(κλείνει μεγάλη και κακή παρένθεση)

Η Ελενάρα λοιπόν ξεσκίστηκε για να κάνει τον γιό της πρώτο κληρονόμο του Κωνστάντιου και τα κατάφερε. Σπουδαίο καλό όμως δεν φάνηκε να είδε στην αρχή, γιατι ο Διοκλητιανός (που μάλλον είχε τρομάξει το μάτι του) πήρε τον έφηβο Κωνσταντίνο όμηρο στη Ρώμη. Και, επειδή και τότε, όπως και τώρα, there's no business like show business, ο Διοκλητιανός έκανε το πιτσιρικά Κωνσταντίνο θηριομάχο, μπας και σκοτωνόταν σε κανένα μάτς με τα λιοντάρια και ησύχαζε το κεφάλι του. Μια σπουδαία καρριέρα άρχιζε για τον νέο και ωραίο Τομ Κρουζ του χριστιανισμού, που όπως ο νυν Τομ Κρούζ παρέμεινε αγράμματος. Σε αντίθεση όμως με τον νυν Τομ Κρούζ, ο Κωνσταντίνος ούτε το γράσσαρε το μπουλόνι (αυτό το άφησε για τους γιούς του) ούτε ηλίθιος ήταν. Με το που πέθανε ο πατέρας του, τον διαδέχτηκε στην τετραρχία και κωλοπετσωμένος καθώς ήταν, κατάλαβε ότι για να δει καλό θα έπρεπε να μαζέψει την εξουσία στα χέρια του.

If you can't beat them, join them. Ο Κωνσταντίνος δεν είχε κανένα σπουδαίο θρησκευτικό αίσθημα - αγράμματος μπορεί να ήταν, χαζός όμως σίγουρα δεν ήταν. Είδε ότι οι χριστιανοί είχαν επιρροή και γκαφρά, δύο είδη που πάντα χρειάζονται σε κάποιον που θέλει να καθήσει και να ριζώσει σε έναν θρόνο. Είδε επίσης ότι αυτή η απίστευτη δύναμη ήταν χωρισμένη σε φατρίες και φατριούλες που όταν δεν χτυπούσαν τους αλλοθρήσκους χτυπιόντουσαν μεταξύ τους. Αν μπορούσε να τους ενώσει -όπως θα ένωνε την αυτοκρατορία του- και να τους θέσει υπο τον ελεγχό του, θα είχε το αντίστοιχο της πυρηνικής βόμβας για το social engineering. Ήταν γαμώ τα μυαλά ο Κωνσταντίνος, πάντως.

Εκτός όμως απο γαμώ τα μυαλά ο Κωνσταντίνος ήταν και μαθημένος στην αγριότητα. Να'ταν τα γονίδια; Να ήταν η αρένα;Να ήταν που όλοι τον φωνάζανε "μπάσταρδο" απο παιδί; Ότι και να'τανε πάντως, το παιδί βγήκε άγριο και μοναχοφαγούδικο. Οι κατ'όνομα βάρβαροι Βρουκτέροι και Φράγκοι έφριξαν απο τη βαρβαρότητα του παιδιού, που δεν άφησε τίποτε όρθιο. Βέβαια δεν έπρεπε να εκπλαγούν, ο Κωνσταντίνος δεν είχε πρόβλημα να σφάξει ούτε τον γιό του τον Κρίσπο επειδή δήθεν τα είχε με τη γυναίκα του Φαύστα. Τρία σε ένα: γλίτωνε και απο τον επικίνδυνο σφετεριστή και απο τη γυναίκα που βαρέθηκε και δεν χρειαζόταν να πάρει και διαζύγιο για να θίξει τους φίλους του τους Χριστιανούς. Εννοείται ότι δεν του γλίτωσαν ούτε οι συναυτοκράτορές του με τους οποίους είχε και συμπεθερέψει. Ήταν πάντοτε αποφασιστικό το παιδί στις σχέσεις του με τα συμπεθέρια.
Αφού βολεύτηκε κι έστειλε τη μαμά του για κρουαζιέρα στους αγίους τόπους, να του φέρει σουβενίρ Τίμιο Ξύλο και τριαντατρία κεριά, αποφάσισε να σώσει την ψυχή του και να ενοποιήσει αυτούς τους ρημαδιασμένους τους Χριστιανούς που είχαν αρχίσει να τρώγονται μεταξύ τους. Απο τη μια ήταν ο Άρειος, ένας λαϊκός ηγέτης, πολύ χαρισματικός και δημοφιλής, ο οποίος είχε την υποστήριξη των περισσότερων τότε χριστιανών. Απο την άλλη ήταν ο Αθανάσιος της Αιγύπτου, που απο μικρό παιδί ντυνόταν παπαδάκι και ύστερα έγινε ο γαμιάς (κυριολεκτικά και μεταφορικά) όχι στη μονή Πετράκη αλλά στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου όπου η Εκκλησία έκοβε μονέδα. Ο Άρειος δήλωνε ότι ο Ιησούς δεν ήταν θεός, αλλά δημιούργημα του Θεού, το τελειότερο απ'όλα, "ομοιούσιος" και ο Αθανάσιος δήλωνε ότι ο Ιησούς ήταν Θεός κι αυτός, "ομοούσιος" με τον Ιεχωβά-Ελοχίμ-Αδωναϊ-Θεό (αμάν ρε παιδιά, πόσα ονόματα έχει πια αυτός ο Θεός; Ούτε απατεώνας να ήταν!). Βάλανε λοιπόν τον Κωνσταντίνο διαιτητή στην όλη υπόθεση, και επειδή ο Κωνσταντίνος (όπως και ο Τομ Κρούζ) ήταν δυσλεκτικός, βρήκε πιο εύκολο στην προφορά το "ομοούσιος" (ξέρετε δα ότι τα ευγενή μέταλλα, ιδίως ο χρυσός, είναι ένα κι ένα στη θεραπεία πάσας νόσου και μαλακίας- ακόμα και της δυσλεξίας) και υποστήριζε τον Αθανάσιο. Κι έτσι, η γνώμη του Αθανασίου θεωρήθηκε ορθή, ήτοι "Ορθοδοξία" αν και χρειάστηκαν κάμποσες ακόμα Οικουμενικές Σύνοδοι για να αποφασιστεί τι στον κόρακα ήταν αυτή η έρμη η Ορθοδοξία.
Παρ'όλα αυτά ο Κωνσταντίνος δεν τα έβαλε και πολύ με τους πολυθεϊστές -τους οποίους οι χριστιανοί ονόμαζαν ειδωλολάτρες επειδή λάτρευαν τριδιάστατα είδωλα αντί για διδιάστατες εικόνες- καθ'ότι ήταν και ιερέας του Ανικήτου Ήλιου (Sol Invictus). Καλό είναι πάντα να παίζεις σε δυό ταμπλώ. Και, όπως ο σχεδόν συνονόματός του ο Μιχαλάκης ο Κωνσταντίνου είχε την αφίσα του Σαραβάκου στο προσκεφάλι του αλλά κοντά στη λήξη της καριέρας του υπόγραψε στο γάβρο κι έγινε μέλος επειδή του την είπανε στον ΠΑΟ για τα τσιλιμπουρδίσματά του, έτσι και ο Κωνσταντίνος κοντά στη λήξη της καριέρας του (και καθώς τότε οι μονάρχες ήταν ισόβιοι, η λήξη της καριέρας ισοδυναμούσε με τη λήξη της ζωής), επειδή κανένας από τους πολυθεϊστές δεν του έδινε άφεση για τα πτώματα συγγενών που είχε αφήσει στο διάβα του -και του την είπαν πολύ άσχημα- έγινε κι αυτός μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας και κέρδισε τη θέση στο αγιολόγιο, τιμώμενος έκτοτε απο τους Κωνσταντίνους και τις Κωσταντίνες κάθε 21η του Μάη. Και επειδή, σαν καλό παιδί της μαμάς τιμούσε τη μαμά του, γιορτάζεται πάντοτε μαζί της...
Αμήν!