Ταινία.

Το Brokeback Mountain δεν δίνει την εντύπωση της μεγάλης ταινίας. Δεν σε καθηλώνει στην θέση σου, δεν σε αναγκάζει να πείς "πω πω, ρε μαλάκα μου, ρέστα δώσανε πάλι", ούτε σε κάνει να βγαίνεις απο την αίθουσα ζαλισμένος και ρωτώντας "τι θέλει να πει ο ποιητής;", κοντολογής δεν σου προκαλεί δέος. Αντίθετα, σου δίνει μια αίσθηση αβίαστης ευκολίας και φυσικότητας, τόσο που δεν καταλαβαίνεις εξαρχής ότι βλέπεις μια σπουδαία ταινία. Μπορεί και να μην το καταλάβεις και καθόλου, όπως δεν θα καταλάβεις και το "σκανδαλώδες" της υπόθεσης.
Ίσως να έγινε έτσι και να βοήθησαν οι συγκυρίες. Ίσως όντως το διήγημα να μην έκρυβε παγίδες και να ήταν ευεπίφορο σε πιστή και στέρεα σεναριακή διασκευή. Ίσως να ταίριαζε στο βουδιστικό ήπιο του Ang Lee. Ίσως όντως να υπήρξε τόσο καλή χημεία μεταξύ του σκηνοθέτη, των (πολύ καλών) ηθοποιών, του συνεργείου και του χώρου. Δεν έχει σημασία. Ούτε έχει σημασία αν θα πάρει Όσκαρ, δεν ξέρω αν τα χρειάζεται κάν.
Ξέρω ότι είδα ταινία. Ούτε ταινιάρα, ούτε ταινιάκι, ούτε ταινία που χρειάζεται επιθετικό προσδιορισμό (καλή, κακή, αδιάφορη, εντυπωσιακή, γαμάτη...). Ταινία σκέτο. Φτάνει.